magma

Oh nie! Czy można w stałej ironii mówić i pisać o sprawach ważnych? Czy na pewno warto do wszystkiego trzymać zdrowy dystans? Kiedy należy do dechy przycisnąć pedał szczerości, metafizyki?... czy da się jednocześnie nie dociskać żenady?

Jakkolwiek by się nie stało - jutro, pojutrze, czy za 2 tygodnie - moje życie na przestrzeni najbliższych lat (więc pewnie i później) zmieni się chyba w sposób zaskakujący, jeśli spojrzeć przez pryzmat ostatnich lat, bardzo słabych zresztą. A wydawało nam się, że tak jest tylko w książkach.

Niecierpliwość, niepokój oczywiście plączą się z ciekawością i ufnością. Dlaczego zdaje się to takie pospolite? Chyba niesłusznie, w każdym razie nieprawdziwie.

Trudno w to uwierzyć. hahaha

Wróciłem z tego Sandomierza piekielnie przeziębiony i pozbawiony wszelkiej motywacji. Chyba nie jestem w stanie przywiązać się do bloga - lub jakiegokolwiek innego pamiętnika - skoro nie mam ochoty dzielić się z nim i resztą świata rzeczywistymi zmartwieniami. Bo cały ten niby-projekt, który prowadziłem w sierpniu, za podstawę miał najzwyklejszą nudę stanu beztroskiego. Czy już wyczerpał się cały mój zapał?

Nie wiem, naprawdę nie wiem, nie wiem czy nie zaoszczędzić czasu - a innym być może oczu - niewypisując tutaj takich pustych notek - jak ta - w chwili w istocie bardzo nieciekawej, choć ludzkiej - jak ta.

Jutro wieczorem wszystko może być inne. Jak zwykle, ale nie zawsze wie się o tym dzień wcześniej.